Bir Minnoşun Anılarından

Merhaba! Sizinle konuşamam üzücü olsa da iyi olduğunuzu varsayarak yeni bir yazıya giriş yapıyorum. Bugün biraz aile içine giriş yapacağım. Bugünkü konum: Ailenize hiç yalan söylediniz mi? olacak. Öncelikle küçük yalanlardan bahsetmiyorum. Küçük yalanlar olarak örnek vereyim: 'Ders çalıştın mı?' sorusuna cevap olarak 'Evet, çalıştım' gibi. Yalanı sevmeyen ve söylemeyen bir insanım. Ama bir keresinde aileme yalan söylemiştim ve olan olaylar hiç iyi sonuçlanmamıştı. Olayı anlatıyorum: İki veya üç yıl öncesinde voleybol kurslarına gidiyordum. Okul çıkışlarında kursumuz oluyordu. Yarım saat kadar çalışıp evlere dönüyorduk. Bir gün arkadaşlarımın kaldığını gördüm ve neden kaldıklarını sordum. Biraz sohbet muhabbet edip öyle gideceklermiş eve. Bende o an kalmak istedim. Ve bir saat kadar kalıp öyle gittik eve. Anneme bunu söyleyemedim, kızar diye. Ve ona şu yalanı söyledim: 'Kurs biraz uzayabiliyor.' Hayatımın en kötü günlerini sanırım o günlerde yaşadım. Bu yal

Bonjour sevgili blog alemi! Sınav sürecim sonu erdi ve hepimizin mutlu olmayı hak ettiğinin kanısına vardım. Bende bugün bir konuyu tartışmak yerine komik anılarımı derledim. Umarım bolca kahkaha atarsınız! 😊 1)  Miki ile bahçede dolaşıyorduk ve o bana yaşadığı komik bir anıyı anlatıyordu. Elini yana doğru salladığında çarptığı şey öğretmenin göbeği oldu! Ben kahkaha atmamak için kendimi zorlarken Miki hemen elini çekti ve özür diledi. Öğretmenin yanından ayrıldığımızda baya gülmüştük. 2) Miki ile teneffüslerde pek bir şey almayız. Ama acıkmıştık ve bir şeyler yiyorduk. Sınıfa doğru çıkacağımızda nöbetçi öğretmeni gördüm ve hemen elimdekileri ağzıma attım. Yemek yerken ağzım yüzüm kirlenir ve bu ortaya komik bir görüntü sunar. Ben 'Oh be, Rezil olmadım.' dediğim anda Miki günün anlam ve önemini dışa vurdu: 'Kanka hayvan gibi yemek yiyorsun sen de.' Öğretmen bunu duydu ve 'Ne gibi yiyormuş?' diye sordu. Ben çok utandım ve 'Yok bir şey' diye geçirdim.

Merhabalar! Bir blog yazısında yine beraberiz. Toplumumuzda olan bir durumu tartışmak istedim sizlerle. Bugünkü konum: Hastalıkların insanlar üzerindeki etkileri nasıl olur? olacak. Bu yaşıma kadar çok ağır sayılabilecek bir hastalık geçirmedim. Ama yakın arkadaşlarımın ve kardeşimin geçirdiğine tanık oldum. Miki çok küçükken bir hastalık geçirmiş. Bunu onun ağzından inceleyelim: Akşam banyo yapıp her zamanki gibi yatağıma yattım. Okula gitmiyordum o yüzden geç yatmıştım biraz. Saçlarım ıslaktı ama ben onları kurutmak istememiştim. Sabah uyandığımda kendimi çok tuhaf hissediyordum. Yüzümü kımıldatamıyor, bacaklarımı hareket ettiremiyordum. Çok korkmuştum. Anneme seslenmeyi denedim ama sesim çıkmıyordu. Fısıltı şeklinde çıkan sesimi annem duydu ve yanıma geldi. Yüzüme korku ve endişeyle bakışını hala unutamıyorum. Babam evde değildi. Ananem beni sakinleştirirken annem babama haber verdi. Abar topar hastaneye gittiğimizde bu durumun teşhisi belirlendi: Çocuk felci! Geçici olup olm

Selam! Normalde daha önceden yayınlamam gereken bu yazıyı bugün yayınlıyorum. Kusura bakmayın lütfen. Önemli bir sınavım var bu yıl ve ona hazırlanmam gerekiyor. Elimden geldiğince sizlere yazılarımı sunuyorum. Bugünkü konumuza dönecek olursak: Korkularla nasıl baş edilir? olacak. Bu yaşıma kadar bir sürü korkum olduğunu söyleyebilirim. İlk korkum karanlıktı ve karanlık yerlerden hiç hoşlanmazdım. Sanki karanlığın içinde bir şey bana gelecek ve bana zarar verecek gibi gelirdi. Büyüyünce bu korkumun asıl nedenini anladım: Korku filmleri! Ailecek film gecemiz oluyor ve biz hep korku filmleri izliyoruz. Küçük yaştan başladığımız bu alışkanlık ne yazık ki bende karanlık korkusuna yol açtı. Şuanda korkmuyorum çünkü korkumla başa çıkmam için taktikler ürettim. Merak etmeyin! Bu numaraları en son sizlerle de paylaşacağım. Karanlık korkumun baş gösterdiği dönemlerde bir de kapalı alan korkum bedenimi sarınca hayatım kötü gitmeye başladı. Kapalı alanlarda durunca nefesim daralmaya başl

Selam blog alemi! Kısa bir aradan sonra yine garip bir başlıkla sizlerle birlikteyim. Lafı çok uzatmadan bugünün konusunu söylüyorum: Sevgiyi takıntı haline getirmek doğru mu?  Öncelikle şu zamana kadar takıntı denebilecek bir sevgim olmadı. Ama bir arkadaşımın başına geldi ve yaşadığı anıyı sizlerle paylaşmak istiyorum. Miki ile benimle arada sırada arkadaşlık kuran biri var. (Ona burada Alev diyeceğim) Alev birini seviyor. Bu normal bir şey, yani birini sevmek normal bir şey fakat o sevgisini yanlış tarafa doğru çekmeye başladı. Bunu onun ağzından anlatıyorum sizlere: İnsanlar birilerini sever doğal olarak. Ben de birini seviyorum. Ama hiç olmayacak bir şekilde. Onu her gördüğümde elim ayağıma dolaşıyor ne yapacağımı bilmiyorum. Onu sevdiğimi biliyor ve bunun utancını az da olsa yaşıyorum. Tam dört ay... Dört ay on üç gün oldu, onu seveli ve onunla tanışalı. O beni sevmiyor belki ama ben onu, belki de ikimize yetecek kadar seviyorum. Kaç kez ağladım onun için bilmiyorum. Her gö

Selam! Yoğun bir günün ardından yaşadığım karmaşık denebilecek bir olayı anlatmak için buradayım. Bugünkü konum: İnsan nereye kadar sabretmeli? olacak. Öncelikle çok sabırlı bir insan olduğumu söyleyebilirim. Olaylarda sinirlensem bile içimde tutar bir süre saklarım. Eğer dayanılmayacak kadar büyürse de dışarı aktarırım. Çok sabrettiğim bir olayı anlatmak istiyorum sizlere. Taşındığımızı sizlere söylemiştim zaten ve yeni sınıfımda hiç 'düşmanım' yok diyebilirdim. Fakat canımı çok sıkan olaylar oldu. Miki ile hep aynı sırada oturuyoruz. Bir gün önümdeki arkadaş gitti ve yerine (burada ona SarıKafa diyeceğim) SarıKafa oturdu. İlk başlarda iyi olsa da pencere açma ve kapatma mevzusu yüzünden sürekli dalaşır olduk. O montla oturmasına rağmen pencerenin 'terliyorum' bahanesi ile açık kalmasını, biz ise havanın soğuk olduğu gerekçesiyle kapalı durmasını istiyorduk. Bu bir süre devam etti ve her bize ters hareket yaptığında sabrettim. Günler sonra sırf pencereyi kapattı