Ailenize hiç yalan söylediniz mi?
Merhaba! Sizinle konuşamam üzücü olsa da iyi olduğunuzu varsayarak yeni bir yazıya giriş yapıyorum. Bugün biraz aile içine giriş yapacağım. Bugünkü konum:
Ailenize hiç yalan söylediniz mi? olacak.
Öncelikle küçük yalanlardan bahsetmiyorum. Küçük yalanlar olarak örnek vereyim: 'Ders çalıştın mı?' sorusuna cevap olarak 'Evet, çalıştım' gibi. Yalanı sevmeyen ve söylemeyen bir insanım. Ama bir keresinde aileme yalan söylemiştim ve olan olaylar hiç iyi sonuçlanmamıştı. Olayı anlatıyorum:
İki veya üç yıl öncesinde voleybol kurslarına gidiyordum. Okul çıkışlarında kursumuz oluyordu. Yarım saat kadar çalışıp evlere dönüyorduk. Bir gün arkadaşlarımın kaldığını gördüm ve neden kaldıklarını sordum. Biraz sohbet muhabbet edip öyle gideceklermiş eve. Bende o an kalmak istedim. Ve bir saat kadar kalıp öyle gittik eve. Anneme bunu söyleyemedim, kızar diye. Ve ona şu yalanı söyledim: 'Kurs biraz uzayabiliyor.' Hayatımın en kötü günlerini sanırım o günlerde yaşadım. Bu yalanı birkaç defa daha söyledim. Her gün biraz daha geç gitmeye başladım. Orada sohbet ve muhabbetler çok iyi oluyordu. Eğleniyordum.
Bir gün üç saat geç gittim eve. Kardeşim kapıyı açtığında bana 'Annem içeride.' dedi. Hemen onun yanına gittim. Ağlıyordu ve bir yerlere telefon ediyordu. Geldiğimi gördüğünde ilk başta hemen sarıldı sonrasındaysa bana kızdı. Ama ben şu cümlelere takılmıştım: 'Voleybol hayatın bitti! O arkadaşlarınla bir daha görüşmeyeceksin!' O an hayatım bir halıydı sanki. Ve o halıyı ayağımın altından çekiyorlardı. Voleybol falan umrumda değildi. Önemli olan arkadaşlarımdı. Hemen savunmaya geçtim. Suç benimdi, onların değil! Ne kadar dil döksem de işe yaramadı. O gün annemi çok üzdüğümü fark ettim. Buna hakkım yoktu. O, ben ve kardeşlerim için birçok özveride bulunmuşken ben saçma bir sohbet grubu için annemi üzmüştüm. Kendimi hiçbir zaman affetmedim. Ve o günden sonra aileme yalan söylemedim. En ufak yalanı bile dilime getirmedim, onlara karşı.
Benim tecrübe ettiğim kadarıyla aileye yalan söylemek, onların yaptığı emeklere haksızlık etmek demek. Yalan söylemeyin. Çünkü güven kaybının telafisi çok zor oluyor. Eğer bu yazıyı ailenize yalan söyledikten sonra okuyorsanız, onların güvenini yeniden kazanmak için ipuçları yazıyorum.
1) Gittiğiniz her yere izin alarak gidin.
2) En ufak bir yalan söylemeyin. Mesela size saati sorduklarında rakamlarını yuvarlamadan söyleyin.
3) Bazı sorumluluklar alın ve bu sorumlulukları düzgün bir biçimde yerine getirin. Böylece onlar ufak ufak güvenmeye başlarlar.
Tavsiyelerim ve anlatacak olaylarım bu kadardı. Aşağıya beğendiğim sözleri bırakıyorum. Umarım bu olay ve tavsiyeler işinize yarar. BlueGirl siyahlığa karışır 😜.
Ailenize hiç yalan söylediniz mi? olacak.
Öncelikle küçük yalanlardan bahsetmiyorum. Küçük yalanlar olarak örnek vereyim: 'Ders çalıştın mı?' sorusuna cevap olarak 'Evet, çalıştım' gibi. Yalanı sevmeyen ve söylemeyen bir insanım. Ama bir keresinde aileme yalan söylemiştim ve olan olaylar hiç iyi sonuçlanmamıştı. Olayı anlatıyorum:
İki veya üç yıl öncesinde voleybol kurslarına gidiyordum. Okul çıkışlarında kursumuz oluyordu. Yarım saat kadar çalışıp evlere dönüyorduk. Bir gün arkadaşlarımın kaldığını gördüm ve neden kaldıklarını sordum. Biraz sohbet muhabbet edip öyle gideceklermiş eve. Bende o an kalmak istedim. Ve bir saat kadar kalıp öyle gittik eve. Anneme bunu söyleyemedim, kızar diye. Ve ona şu yalanı söyledim: 'Kurs biraz uzayabiliyor.' Hayatımın en kötü günlerini sanırım o günlerde yaşadım. Bu yalanı birkaç defa daha söyledim. Her gün biraz daha geç gitmeye başladım. Orada sohbet ve muhabbetler çok iyi oluyordu. Eğleniyordum.
Bir gün üç saat geç gittim eve. Kardeşim kapıyı açtığında bana 'Annem içeride.' dedi. Hemen onun yanına gittim. Ağlıyordu ve bir yerlere telefon ediyordu. Geldiğimi gördüğünde ilk başta hemen sarıldı sonrasındaysa bana kızdı. Ama ben şu cümlelere takılmıştım: 'Voleybol hayatın bitti! O arkadaşlarınla bir daha görüşmeyeceksin!' O an hayatım bir halıydı sanki. Ve o halıyı ayağımın altından çekiyorlardı. Voleybol falan umrumda değildi. Önemli olan arkadaşlarımdı. Hemen savunmaya geçtim. Suç benimdi, onların değil! Ne kadar dil döksem de işe yaramadı. O gün annemi çok üzdüğümü fark ettim. Buna hakkım yoktu. O, ben ve kardeşlerim için birçok özveride bulunmuşken ben saçma bir sohbet grubu için annemi üzmüştüm. Kendimi hiçbir zaman affetmedim. Ve o günden sonra aileme yalan söylemedim. En ufak yalanı bile dilime getirmedim, onlara karşı.
Benim tecrübe ettiğim kadarıyla aileye yalan söylemek, onların yaptığı emeklere haksızlık etmek demek. Yalan söylemeyin. Çünkü güven kaybının telafisi çok zor oluyor. Eğer bu yazıyı ailenize yalan söyledikten sonra okuyorsanız, onların güvenini yeniden kazanmak için ipuçları yazıyorum.
1) Gittiğiniz her yere izin alarak gidin.
2) En ufak bir yalan söylemeyin. Mesela size saati sorduklarında rakamlarını yuvarlamadan söyleyin.
3) Bazı sorumluluklar alın ve bu sorumlulukları düzgün bir biçimde yerine getirin. Böylece onlar ufak ufak güvenmeye başlarlar.
Tavsiyelerim ve anlatacak olaylarım bu kadardı. Aşağıya beğendiğim sözleri bırakıyorum. Umarım bu olay ve tavsiyeler işinize yarar. BlueGirl siyahlığa karışır 😜.
Yorumlar
Yorum Gönder