Hastalıkların insanlar üzerindeki etkileri nasıl olur?
Merhabalar! Bir blog yazısında yine beraberiz. Toplumumuzda olan bir durumu tartışmak istedim sizlerle. Bugünkü konum:
Hastalıkların insanlar üzerindeki etkileri nasıl olur? olacak.
Bu yaşıma kadar çok ağır sayılabilecek bir hastalık geçirmedim. Ama yakın arkadaşlarımın ve kardeşimin geçirdiğine tanık oldum. Miki çok küçükken bir hastalık geçirmiş. Bunu onun ağzından inceleyelim:
Akşam banyo yapıp her zamanki gibi yatağıma yattım. Okula gitmiyordum o yüzden geç yatmıştım biraz. Saçlarım ıslaktı ama ben onları kurutmak istememiştim. Sabah uyandığımda kendimi çok tuhaf hissediyordum. Yüzümü kımıldatamıyor, bacaklarımı hareket ettiremiyordum. Çok korkmuştum. Anneme seslenmeyi denedim ama sesim çıkmıyordu. Fısıltı şeklinde çıkan sesimi annem duydu ve yanıma geldi. Yüzüme korku ve endişeyle bakışını hala unutamıyorum. Babam evde değildi. Ananem beni sakinleştirirken annem babama haber verdi. Abar topar hastaneye gittiğimizde bu durumun teşhisi belirlendi: Çocuk felci! Geçici olup olmadığı belli olmayan bir felçmiş bu hastalık. Aylar süren müdahale sonucunda biraz yürümeye başladım. Özel ayakkabılardan giymem gerekiyordu ve bu ayakkabılar dışarıdan çok tuhaf duruyordu. Siyah dize kadar metal ve plastik bir aletin tabanında ortopedik bir ayakkabı. İnsanların dışarıdan bana bakışları çok üzüyordu beni. Bana acımalarına tahammül edemiyordum! Normal biriydim ben. Sadece ayaklarım normal değildi. Düz basamıyordum, o yüzden bu aleti takıyordum!
Koşamadım küçüklüğümde ben. Teneffüslerde herkes dışarı çıkar bense sınıfta otururdum. Bazen arkadaşlarım kalırlardı ama mevsim yaz olunca dışarı çıkarlardı. Kaç kez ağladım bunun için, bilmiyorum. Büyüdüğümde alet küçük gelmeye başladı ve yeni bir ayakkabı almamız bize pahalıya mal olacaktı. Annem ısrar etse de istemedim yeni ayakkabıları. Hem çok pahalıydı hem de istemiyordum takmak. Komik duruyordu bende. Bir bacağımı siyah kumaşla sarılmışlar gibiydi. Takmadım bir süre. Ama elimden geldiğince normal yürümeye gayret ettim. Eğer ayağım yeniden yamuk olursa geri dönüşü olmazdı. Bunu bile bile böyle sürdürdüm.
Biraz daha büyüyünce çocuk felcinin sona erdiğini söyledi doktor. Ama kafama alacağım en ufak bir darbede bayılma, hatta ölme ihtimalim varmış. Ağlıyordum bunu duyunca. Ama mutluluktan! Sonunda kurtulmuştum bu hastalıktan. Hala riski vardı ama eskisi kadar değildi ve bu bana yeterdi.
Hastalıklı insanların psikolojisi çok önemli. Hastalığı hızlı yenmek için iki faktör çok önemli:
1) Hastanın ruh sağlığı
2) Hastanın tedavi süreci
Tıp okumadım ya da tıp eğitimi almıyorum ama bunları bilmemiz gerekiyor. İnsan hastaysa ve bunu yenebilecek durumdaysa moralini yüksek tutması gerekiyor. Eğer hastanın kurtulma seçeneği yoksa, yine karamsar olmayın! Moralini yüksek tuttuğunuzda hasta normalden belki de daha uzun yaşayacak. Tabi bunların beraberinde tedavi aşamalarını titizlikle takip etmesi gerekiyor.
Bugünlük benden bu kadar. Aşağıya beğendiğim sözleri bırakıyorum. Umarım vermek istediğim mesajı sizlere vermişimdir. Unutmayın! Önemli olan hasta olup olmama değil, önemli olan hasta insanlara insan gibi davranabilmek. Zaten insanlıkta bu değil midir? İnsanca hareketler etmektir, insan olabilmek. BlueGirl siyahlığa karışır 😜.
Hastalıkların insanlar üzerindeki etkileri nasıl olur? olacak.
Bu yaşıma kadar çok ağır sayılabilecek bir hastalık geçirmedim. Ama yakın arkadaşlarımın ve kardeşimin geçirdiğine tanık oldum. Miki çok küçükken bir hastalık geçirmiş. Bunu onun ağzından inceleyelim:
Akşam banyo yapıp her zamanki gibi yatağıma yattım. Okula gitmiyordum o yüzden geç yatmıştım biraz. Saçlarım ıslaktı ama ben onları kurutmak istememiştim. Sabah uyandığımda kendimi çok tuhaf hissediyordum. Yüzümü kımıldatamıyor, bacaklarımı hareket ettiremiyordum. Çok korkmuştum. Anneme seslenmeyi denedim ama sesim çıkmıyordu. Fısıltı şeklinde çıkan sesimi annem duydu ve yanıma geldi. Yüzüme korku ve endişeyle bakışını hala unutamıyorum. Babam evde değildi. Ananem beni sakinleştirirken annem babama haber verdi. Abar topar hastaneye gittiğimizde bu durumun teşhisi belirlendi: Çocuk felci! Geçici olup olmadığı belli olmayan bir felçmiş bu hastalık. Aylar süren müdahale sonucunda biraz yürümeye başladım. Özel ayakkabılardan giymem gerekiyordu ve bu ayakkabılar dışarıdan çok tuhaf duruyordu. Siyah dize kadar metal ve plastik bir aletin tabanında ortopedik bir ayakkabı. İnsanların dışarıdan bana bakışları çok üzüyordu beni. Bana acımalarına tahammül edemiyordum! Normal biriydim ben. Sadece ayaklarım normal değildi. Düz basamıyordum, o yüzden bu aleti takıyordum!
Koşamadım küçüklüğümde ben. Teneffüslerde herkes dışarı çıkar bense sınıfta otururdum. Bazen arkadaşlarım kalırlardı ama mevsim yaz olunca dışarı çıkarlardı. Kaç kez ağladım bunun için, bilmiyorum. Büyüdüğümde alet küçük gelmeye başladı ve yeni bir ayakkabı almamız bize pahalıya mal olacaktı. Annem ısrar etse de istemedim yeni ayakkabıları. Hem çok pahalıydı hem de istemiyordum takmak. Komik duruyordu bende. Bir bacağımı siyah kumaşla sarılmışlar gibiydi. Takmadım bir süre. Ama elimden geldiğince normal yürümeye gayret ettim. Eğer ayağım yeniden yamuk olursa geri dönüşü olmazdı. Bunu bile bile böyle sürdürdüm.
Biraz daha büyüyünce çocuk felcinin sona erdiğini söyledi doktor. Ama kafama alacağım en ufak bir darbede bayılma, hatta ölme ihtimalim varmış. Ağlıyordum bunu duyunca. Ama mutluluktan! Sonunda kurtulmuştum bu hastalıktan. Hala riski vardı ama eskisi kadar değildi ve bu bana yeterdi.
Hastalıklı insanların psikolojisi çok önemli. Hastalığı hızlı yenmek için iki faktör çok önemli:
1) Hastanın ruh sağlığı
2) Hastanın tedavi süreci
Tıp okumadım ya da tıp eğitimi almıyorum ama bunları bilmemiz gerekiyor. İnsan hastaysa ve bunu yenebilecek durumdaysa moralini yüksek tutması gerekiyor. Eğer hastanın kurtulma seçeneği yoksa, yine karamsar olmayın! Moralini yüksek tuttuğunuzda hasta normalden belki de daha uzun yaşayacak. Tabi bunların beraberinde tedavi aşamalarını titizlikle takip etmesi gerekiyor.
Bugünlük benden bu kadar. Aşağıya beğendiğim sözleri bırakıyorum. Umarım vermek istediğim mesajı sizlere vermişimdir. Unutmayın! Önemli olan hasta olup olmama değil, önemli olan hasta insanlara insan gibi davranabilmek. Zaten insanlıkta bu değil midir? İnsanca hareketler etmektir, insan olabilmek. BlueGirl siyahlığa karışır 😜.
Yorumlar
Yorum Gönder